Yolanda verloor haar kindje
tijdens de zwangerschap

Ook medewerkers bij Monuta maken ingrijpende verliezen mee. Yolanda verloor haar zoontje Sam tijdens de zwangerschap. In dit blog vertelt zij haar verhaal.

Na een aantal jaren zonder resultaat proberen zwanger te worden, waren we dolblij dat het na de eerste IVF-poging meteen raak was. Omdat deze zwangerschap zolang op zich had laten wachten, bleef elke controle spannend.

Onze wereld stortte dan ook in toen tijdens een controle-echo het vermoeden werd uitgesproken dat er iets niet in orde was met ons kindje. We werden doorgestuurd naar Rotterdam voor een uitgebreider onderzoek. Daar kregen we te horen wat geen ouder ooit wil horen: ons kindje bleek niet levensvatbaar te zijn.

Drie dagen ziekenhuis

We kregen de keuze voorgelegd: mijn zwangerschap afbreken of voortzetten. Dat laatste zou betekenen dat ik pas zou bevallen wanneer mijn lichaam daar klaar voor was. Wat we ook zouden kiezen, het zou de uitkomst niet veranderen: ons kindje zou overlijden na de bevalling. Daarom besloten we, hoe moeilijk ook, de zwangerschap af te breken. Na een week, die een eeuwigheid leek te duren, werd ik opgenomen in Rotterdam en werd de bevalling opgewekt.

Die drie dagen in het ziekenhuis voelden als de hel, fysiek en emotioneel. Ik heb het later nog heel moeilijk gehad met het feit dat ik degene was die de handtekening had gezet om de bevalling in te leiden. Bovendien was ik degene die het morfinepompje tegen de pijn indrukte. En niet mijn man. Het voelde daardoor alsof ik alleen verantwoordelijk was voor het overlijden van mijn kindje. 

Van tevoren hadden ze me al gewaarschuwd dat Sam bij zijn geboorte waarschijnlijk niet meer zou leven. Na de bevalling heb ik hem kort gezien. De zusters hadden hem in een klein rieten mandje gelegd. Daarna werd hij meegenomen en moest ik nog naar de OK. Ik heb hem daarna niet meer gezien. We hebben in het uitvaartcentrum afscheid van hem genomen, althans van het kleine witte kistje waarin hij lag. Niet lang daarna is Sam gecremeerd.

Lotgenotencontact

Wat mij ook hielp was lotgenotencontact. Ik ben gaan e-mailen met mensen van Stichting Lieve Engeltjes. Het was heel fijn om direct contact te hebben met moeders die hetzelfde hadden meegemaakt. Na verloop van tijd had ik steeds minder de  behoefte om erover te praten. Door het delen van mijn verhaal kon ik het steeds beter een plek geven. Toen heb ik ook langzaam afscheid genomen van het platform.

Rouwverwerkingsproces

Vaak vragen mensen mij of de geboorte en het afscheid van Sam ook een van de redenen is geweest dat ik nu voor Monuta werk. Ik zeg dan altijd dat dat voor 100% zo is. Ik wil graag anderen helpen en hen wél een afscheid met een goed gevoel geven. Ik heb achteraf gezien niet het afscheid van Sam gehad dat ik graag gewild zou hebben. Ik wist toen niet wat er allemaal mogelijk was. Ik kan me nu ook als geen ander inleven in de doelgroep en ik heb veel meer respect gekregen voor de branche en de mensen die erin werken. Dat is ook de reden geweest dat ik nu een opleiding tot rouwcoach volg. Ik weet wat verlies inhoudt en wil me hierin verder verdiepen om ook echt mensen te kunnen begrijpen en helpen. Door mijn opleiding leer ik nu meer over het rouwproces en wat je kunt doen om een gezonde balans te vinden tussen verwerking en afleiding. 

Tips voor een bijzonder afscheid

Als ik nu terugkijk op het afscheid, zou ik wensen dat ik destijds meer geweten had over de mogelijkheden. Ik had dan misschien juist wel een afscheidsdienst met familie en vrienden willen organiseren. Bij Sam heb ik er niemand bij betrokken, omdat ik dacht dat dit niet hoorde bij zo’n klein baby’tje. Toen we de as kregen hebben we hem uitgestrooid op een plek die ons aangewezen werd. Ik heb er nooit bij stilgestaan dat je met de as ook nog wat anders zou kunnen doen, bijvoorbeeld begraven op een mooi plekje.

Daarnaast gun ik het een ander heel erg dat die meer openstaat voor hulp dan ik deed. Ik kon geen hulp accepteren van anderen en heb me afgesloten. Daarmee heb ik het mijzelf en anderen om me heen zo moeilijk gemaakt. Vraag daarom om hulp, of accepteer aangeboden hulp en geef het aan als je het zwaar hebt. En voor alle omstanders: bied concreet hulp aan. Hoe goed bedoeld ook, zinnen als ‘bel me als je me nodig hebt’ helpen niet. Als je zo verdrietig bent, ga je niet iemand bellen. Je wilt niemand belasten met jouw immense verdriet. Ga gewoon langs, of bel. Neem als omstander het initiatief, dat lukt iemand die aan het rouwen is vaak niet. 

Onderdeel van het gezin

Nu het mogelijk is om doodgeboren kinderen bij te schrijven in de Basisregistratie Personen willen we Sam binnenkort ook inschrijven. Zijn registratie is voor ons een manier om toch goed afscheid te kunnen nemen en de erkenning te krijgen dat hij echt heeft bestaan. Onze jongste zoon Luuk weet van het bestaan van zijn broer Sam en het is toch mooi dat we dit nu officieel kunnen maken. We hebben Luuk ook gevraagd om Sam een tweede naam te geven. We gaan hem binnenkort samen als gezin registreren in onze woonplaats.