Job verloor zijn
vrouw Marjon

Toen Marjon (34) lag opgebaard in een 24-uurskamer, draaide Job (37) met zijn dochter en zoon muziek. “Terwijl ze op de kist tekenden, speelde Kinderen voor Kinderen. Het was verdrietig, maar soms ook bijna een feestje. Voor anderen misschien ongewoon, maar voor ons voelde het juist liefdevol en kloppend."

Job en Marjon waren echte levensgenieters. “Met onze kleine naar Azië, niets was te gek. Marjon vond het moederschap wel zwaar, maar ze was juist een fantastische moeder. Heel lief en zorgzaam.” Toch was Marjon soms verdrietig. “Er waren dalen, maar nog veel meer pieken.”

Na jaren therapie kreeg ze de diagnose borderline. “Eindelijk wisten we waar we aan toe waren. Marjon ging zelf op onderzoek uit en trok haar eigen conclusies. Ik kon me niet voorstellen dat ze echt dacht dat wij beter af zouden zijn zonder haar. Misschien heb ik dat zelf te lang weggedrukt. Maar ik kan er niets meer aan veranderen. Ik heb gedaan wat ik kon. En het feit dat zij zelf die keuze heeft gemaakt, helpt me om het te accepteren. Gelukkig kan ik goed relativeren en loslaten.”

Job wist al snel dat hij Marjon wilde opbaren in een 24-uurskamer in het uitvaartcentrum van Monuta. Ze droeg haar groene lievelingsjurk. “Ik keek ertegenop om de kinderen mee te nemen, maar mijn dochter vond het heel mooi om haar zo te zien.” De ruimte gaf rust en veiligheid, aan Job én aan hun kinderen (5 en 1). "Als iemand thuis is opgebaard, kun je moeilijker afstand nemen. Je leeft er letterlijk omheen. En er komen voortdurend mensen langs. Nu kon ik de sleutel meegeven aan familie. Iedereen kon op zijn eigen moment bij haar zijn.”

Bewondering

Samen met uitvaartverzorger Jan regelde hij de uitvaart. “Jan was fantastisch. Hij gaf me rust en duidelijkheid. Tijdens ons eerste gesprek was er ook familie bij, maar Jan vroeg direct wat ik wilde. Dat voelde goed. Ik kon hem altijd bereiken.” Jan heeft bewondering en respect voor de manier waarop Job omging met de situatie. “Hij was vanaf het begin open. Naar iedereen.”

Voorbeeld

Hoe Job zijn kinderen bij het afscheid betrok, maakte diepe indruk. “Anderen kunnen hier een voorbeeld aan nemen. Sommigen mensen vinden het moeilijk om kinderen te betrekken bij het afscheid. Job niet. Zo was hun dochter elke dag bij haar moeder. Terwijl ze op de kist tekende, vertelde ze over Marjon. Dat werd gefilmd en is tijdens de uitvaart getoond”, zegt Jan. “Ik wilde ze niet belasten, maar laten voelen dat afscheid nemen bij het leven hoort. En dat liefde blijft”, vertelt Job.

Job kleedde de 24-uurskamer aan met persoonlijke spullen. “Met kerstlampjes en een projector die de maan en sterren op het plafond liet zien. Het was mooi om daar ’s avonds te zijn.” Jan had dat nog niet eerder meegemaakt. “Ik vond het geweldig. Ik moedig mensen altijd aan om te doen wat bij hen past. Vertel wat je wil en wij kijken wat er kan.”

Liefde en zorg

Tijdens de uitvaart had Job maar één wens: dat Marjon werd gezien. “Dat was belangrijk voor haar. Ze heeft zich niet altijd gezien of geliefd gevoeld. Ik wilde een afscheid dat haar omarmde." Met witte bloemen, filmpjes en muziek. Haar voorkeur voor de muziek had ze zelf in haar afscheidsbrieven gezet. “Ze had overal met zoveel liefde en zorg over nagedacht. Onze dochter kwam in een prinsessenjurk, precies zoals Marjon wilde.”

Vlinders met boodschappen

Op de uitvaart lagen boeken waarin gasten herinneringen voor de kinderen konden schrijven. Iedereen kon ook een boodschap voor Marjon achterlaten. “In de kist zat een brievenbus voor de briefjes in de vorm van een vlinder.” Toen Marjon naar haar laatste rustplaats werd gebracht, zat hun dochter boven op de kist. Jan: “Dat vergeet ik nooit meer. Ze wilde bij haar moeder zijn en Job tilde haar rustig op. Prachtig.”

Herinneringen voor later

Job legde alles vast. Dat wil hij anderen ook meegeven. “Film niet alleen de uitvaart, maar ook de dagen eromheen. Schrijf op hoe je je voelt. Bewaar alles. Marjon deelde veel over haar leven op Instagram. Ik verzamel al haar posts. Dat is mijn manier van rouwen. Ik wil alle herinneringen bewaren voor mezelf en voor later, voor de kinderen.”

Eigen manier

Job en Jan drinken af en toe nog een kopje koffie samen. Job kijkt met een goed gevoel terug op de uitvaart. Jan: “Daar doe je het voor. Dat geeft mij ook een voldaan gevoel. Job deed het helemaal op zijn eigen manier. En ik ondersteunde hem waar dat nodig was. Ik had er alle vertrouwen in."

Dansen en zingen

Als Job iets heeft geleerd over de dood, dan is het dat het leven erom vraagt geleefd te worden. "Ik vond altijd al dat je alles uit het leven moet halen, maar nu geniet ik nog bewuster. We dansen nog steeds in de kamer, zingen op de bakfiets en maken er een feestje van, terwijl we mama blijven herinneren.”