“Het enige wat we kunnen doen, is over Kaya vertellen. Ons verhaal zorgt ervoor dat haar naam wordt genoemd. Het is de erkenning dat onze dochter echt heeft bestaan. Ze hoort bij ons, ook nu ze er niet is. Misschien voelt ze door onze reis nog wel veel dichter bij ons.”

“Anuschka en ik waren avontuurlijk en ondernemend. We wilden al onze dromen laten uitkomen. Toen ze ziek werd, kwam daar niet meer zoveel van. Na haar overlijden sleepten de foto’s en herinneringen mij erdoorheen. Die bieden mij troost.” 

“Als ik er niet meer ben, kom ik op je schouder zitten en leef ik met je mee.” Dat zei de vader van Jeannette (55) altijd tegen haar. Haar reactie? “Dan laat ik een zeilboot op mijn schouder tatoeëren, dan kun je comfortabel met mij meevaren.”  

“Rouw is een eenzaam proces. Als we allemaal opener zijn over het verlies van een dierbare en de pijn die het met zich meebrengt, maakt het minder eenzaam. Het voelt als een taboeonderwerp. Door er samen open over te zijn, creëer je iets anders.”

Mijn moeder is tijdens haar zwangerschap mijn tweelingzusje verloren. Een maand na mijn geboorte stierf mijn vader. Vlak bij mijn ouders (Lees: Mijn moeder & Stiefvader) staat een 1000 jaar oude linde, in het plaatsje Heede, vlak over de grens van Bourtange, Oost-Groningen naar Duitsland. Toen ik daar nog woonde ging ik daar regelmatig naar toe, met een akoestische gitaar, een doosje wierook, omdat ik er heilig van overtuigd ben dat ik daar energieën zou tegenkomen die ik nergens anders zou vinden. Ik zou dan vaak een uurtje hier zitten, met een brandend wierookstokje, pingelend op m'n gitaar, en pratend tegen welke energie er ook maar zou luisteren. Zodoende kwam er een klein stukje in mij op, een heel klein stukje maar dat misschien bruikbaar zou zijn voor je liedje, en ik zou mij vereerd voelen als je het zou kunnen gebruiken. 

"I would climb up in the tree
Where I would sit down quietly
Try to figure out the things I do not know
I'd speak to the whispering of the wind
And I would find you'd come by to sit down besides me"

C.J.

Mijn partner Camiel is vorig jaar mei plotseling overleden aan een hartinfarct tijdens het wielrennen in Frankrijk. Samen met ons zoontje Nao bleef ik achter. Ik wil een lans breken voor alle jongere weduwen/weduwnaars.

Wij zijn vaak wat onzichtbaar, maar we zijn met meer dan je zou denken. Wij pakken het leven weer op, al zijn we ineens alleenstaande ouder. Wij gaan weer aan het werk, al staat ons hoofd er niet altijd naar. Wij regelen alle afwikkelingen ook die rond de erfenis, al is het soms heel ingewikkeld en stressvol. Wij houden nog van onze partner, al is hij/zij er niet meer. Wij zullen weer lachen, hoewel het huilen soms de overhand heeft. Wij denken aan hem/haar elke dag, al kunnen we hem/haar niet meer aanraken, spreken of knuffelen. Wij zullen weer liefhebben, al is dat misschien ook erg ingewikkeld. Wij zijn sterk, wij zullen niet bij de pakken neerzitten, want wij moeten door voor ons kind, voor onszelf en voor hem/haar.

Kim

Mijn lieve moeder, overleden op 10 november 2021 aan de gevolgen van dementie. Tijdens haar crematie zat er een roodborstje voor het raam bij het crematorium, Het trok mijn aandacht. Wij zijn echt natuurmensen. Heel vaak, ook op speciale dagen kom ik bij haar urnengraf en zit er een roodborstje in de boom vlak bij haar graf. En ook als ik een dagje weg ben of op vakantie, word ik achtervolgt door een roodborstje. Het geeft mij een heel speciaal gevoel. Alsof ze als roodborstje terug is gekeerd en mij altijd weet te vinden. Wij hebben ook een roodborstje beeldje op het hart van haar graf geplaatst.

Margriet