De wens van
André

Beste André,

Je hebt je vrouw verloren met wie je 48 jaar lang hebt samengewoond én samengewerkt.

Hoe voorkom je na zo’n enorm verlies dat je eenzaam wordt? En hoe pak je de draad weer op? Deze brief schrijf ik namens jou, om andere lotgenoten te helpen weer het leven te omarmen zoals jij dat nu doet.

Ik wens je veel levensgeluk toe.

Briefschrijver Suzan

PS: Bekijk de tips en informatie van Monuta over het verlies van een partner.

Beste weduwen en weduwnaars,

Na 48 jaar samen ben ik nu alweer 7 jaar alleen. Met mijn vrouw deelde ik alles. We woonden samen, we werkten zelfs samen, we leefden elke dag samen.  Toen ze overleed, heb ik me eenzaam gevoeld.  Ik kon altijd op haar bouwen, kon altijd mijn verhaal aan haar kwijt, voelde haar hand op mijn schouder. Dat moest ik missen. Maar ik wilde niet stil blijven staan.
Want het leven is net een trein: je staat op het perron. De trein komt eraan. Als je niet instapt, rijdt de trein weg en blijf jij achter. Dat wilde ik niet. Ik wilde doorgaan.

Daarom heb ik een nieuwe hobby opgepakt: filmopnames. Ik ben daar langzaam mee begonnen en heb daar nu zóveel plezier in. Dat heeft mij geholpen om weer vol in het leven te staan.  Ook heb ik contact gehouden én actief contact gezocht met anderen.

Voel jij je eenzaam na een groot verlies? Probeer dan toch actief te blijven, neem de regie over de invulling van jouw dag. Als je op de bank blijft zitten, zoekt niemand je op. Bel zelf mensen, het is eigenlijk zo makkelijk om een telefoontje te plegen. Ga er zélf op uit en maak wat van het leven.

Ik wens je veel sterkte,

André