"Dag lieve
mam"

Gelukkig is catering na een afscheid inmiddels weer mogelijk, maar andere beperkingen blijven bestaan door de coronacrisis. Dus we kijken nu naar wat wél kan. En dat is gelukkig nog heel veel. De ‘drive through’-condoleance bijvoorbeeld. Uitvaartverzorger Els van den Brink vertelt over het mooie afscheid van Diana Winter.

De coronacrisis zet ons leven op zijn kop. Op vele manieren. Mijn vader is tot mijn grote verdriet net aan corona overleden. Maar dit betekent helaas niet dat de rest van het leven hier rekening mee houdt. Nog steeds overlijden er ook veel te veel mensen aan andere oorzaken. 

Diana vocht door

Dit alles gaat door mijn hoofd als ik bericht krijg dat Diana Winter is overleden. Slechts 48 jaar jong. Vrouw van Michel en moeder van twee kinderen die hun moeder nog lang niet hadden willen missen. Ze heeft er alles aan gedaan om de strijd tegen kanker te winnen, maar ze overlijdt uiteindelijk midden in de coronatijd. 

Wat nu?

“Hoe vertel ik de kinderen dat ze geen condoleance kunnen houden”, verzucht ik met een steen in mijn maag. En niet onterecht, want ze vinden het verschrikkelijk. Geef ze eens ongelijk. Diana stond middenin het leven, had veel collega’s, vrienden, familie. Ze heeft bij zoveel mensen een eigen speciale plek in het hart. En ze willen allemaal heel graag afscheid nemen van Diana. 

Dit past bij mama

Gelukkig kan ik een heel mooi alternatief aanbieden: de ‘drive through’-condoleance. De familie omarmt het idee: “Dit past bij mama”, zegt haar dochter. Ze is begin twintig en pas geleden getrouwd zodat Diana daar nog bij kon zijn. “Zo hoeven we mama niet ‘alleen’ laten gaan en kunnen we iedereen de kans geven om afscheid van haar te nemen”, voegt ze eraan toe. “Ook al kunnen we dan niet in één ruimte zijn.” 

Een prachtige voorjaarsdag

Het is eind van de middag. De zon staat nog hoog en verwarmt de lange rij auto’s op de oprijlaan van het crematorium. De familie en goede vrienden staan voor de aula. Diana kijkt ons aan vanaf haar foto op de zwarte kist, bloemen en kaarsjes eromheen geven haar een warme plek. Stapvoets rijden de auto’s langs de kist. Een bloem aan de antenne of ruitenwisser; een bloem voor de familie.

Dag Diana

Ik zie het grote verdriet in de ogen van de mensen in de auto’s. Ik voel tegelijk hoe fijn iedereen het vindt om zo toch een laatste groet aan Diana te kunnen brengen én om Michel en de kinderen een hart onder de riem te kunnen steken. Dat is zo belangrijk om het grote verdriet een plek te kunnen geven. 

Iets heel moois

Na de condoleance gaat de familie naar binnen. Daar volgt een intiem afscheid van Diana met het besloten groepje van dertig - met een livestream voor alle anderen mensen. Natuurlijk, de familie wilde het liever anders. Maar ben je over die eerste hobbel heen en accepteer je dat het is wat het is? Dan kan er ook iets heel moois uit voortkomen. En dit? Dit had Diana prachtig gevonden.