Angelo verloor
zijn vader Idelmiro

Toen Angelo’s vader overleed, kon hij niet anders dan zijn vaders dambord aan hem meegeven. Voor zijn vader was dammen meer dan een spel dat hij zijn hele leven op hoog niveau had beoefend. “We monteerden het bord op zijn kist. Opeens ontstond het idee om hem bij zijn afscheid te eren met damstenen.” Het was een goed plan, maar de uitvoering was nog veel mooier. “Toen ik verdrietig wegliep, hoorde ik de mensen hun steentjes gooien op zijn kist. Het klonk alsof zijn laatste damspel bezig was.”

Angelo (51) ging terug en zag toen allemaal mensen met een glimlach op hun gezicht. “Ze deden hun best om de stenen op het bord te krijgen. Dat was gaaf om te zien. Het was een trieste gebeurtenis, maar ook een soort geluksmoment. Op het einde zagen we de kist met al die damstenen erop, ernaast en in de aarde. Dat was prachtig en heel uniek.”

Natuurlijk leerde Angelo het dammen van zijn vader Idelmiro, die werd geboren op Curaçao. “Dammen was echt ons dingetje.” Op zondag, als hij vaak bij zijn ouders kwam, damden ze samen. In 2021 overlijdt zijn moeder Christina. “Ze was 82 jaar. Ik was intens verdrietig. We waren twee handen op één buik. Ze stond altijd voor mij klaar”, vertelt hij. “De band met mijn vader was anders. Hij was geen makkelijke man, maar wel vrolijk en goedlachs. Je kon beter niet met hem in discussie gaan.” 

Na het verlies van zijn moeder veranderde alles. Angelo begon voor zijn vader te zorgen en hun relatie werd anders. "Toen hij niet meer op zichzelf kon wonen, kwam hij terecht in een verzorgingstehuis tegenover mijn woning. Opeens zag ik hem meerdere keren per week en speelden we altijd een potje dammen. Ik heb nog nooit zoveel gedamd. Onze band werd toen veel hechter."

Angelo deelt zijn verhaal met zanger Niels Geusebroek voor het herinneringslied voor November 2 Remember van Monuta. Hij vond de ontmoeting met Niels in de studio heel bijzonder. “Toen hij Dansen In Gedachten zong, deed een stukje me ook aan mijn moeder denken. Dus in het liedje voor mijn vader schoot ik vol op het moment dat ik aan mijn moeder dacht. Toen was voor mij de cirkel rond.”

Angelo, geboren op dezelfde dag als z’n moeder, gaat verder: “Het klopt ook, het verhaal van mijn vader is niet compleet zonder het verhaal van mijn moeder. Wij hadden niet zo’n band kunnen krijgen als hij als eerste was overleden. Dammen heeft ons dichter bij elkaar gebracht.” Dammen was voor zijn vader ook niet zomaar een spelletje. “Het dammen was als de dans des levens. Het kwam terug in zijn adviezen en anekdotes.” 

Angelo zou niets liever willen dan weer even thuis aanwaaien. “Binnenkomen, de geur van eten ruiken en dan mijn moeder knuffelen. Ondertussen zet mijn vader het dambord al op tafel en kunnen we beginnen met ons potje, terwijl mijn moeder voor het raam zit te breien. Ze waren bijna zestig jaar getrouwd. Ik zei moeiteloos dat ik van ze hield. Ik ben blij dat ik dat altijd heb gezegd.”

De dag voor zijn vader op 85-jarige leeftijd overleed, hebben ze nog twee potjes gespeeld. “Ik kon niet anders dan het dambord bij zijn afscheid meegeven. Maar één steen heb ik bewaard. Een zwarte is voor mij, zo heb ik altijd iets van onze dans.”