Dansend naar
het graf

Een paar auto’s stoppen aan de kant. Een moeder en haar twee kinderen stappen van de fiets. Verschillende mensen maken foto’s of filmpjes. Ze kijken hun ogen uit. Ik geef toe, zoiets heb ik zelf ook nog nooit meegemaakt. Zeker niet in ons kleine dorp. Dit is een moment om niet snel te vergeten …”  Aan het woord is uitvaartverzorger Wouter Groenleer. Hij vertelt over de bijzondere uitvaart van meneer Robula – hij werd van de vrachtwagen al dansend en zingend naar zijn graf gedragen.  

Meneer Robula was gepensioneerd vrachtwagenchauffeur. Hij had altijd gezegd dat hij dansend naar zijn graf gedragen wilde worden. Begeleid door Surinaamse dragers, zingend en swingend. Zijn kinderen delen deze bijzondere wens met mij als ik langsga om het afscheid te bespreken. 

We vieren het leven!

“In Suriname vieren we het leven uitbundig bij het afscheid”, vertelt een van de kinderen met een warme lach op zijn gezicht. “Onze vader genoot daar altijd van. Zo ontzettend anders dan de Nederlandse cultuur”, voegt hij eraan toe. Zijn broer is het helemaal met hem eens. Maar juist door dat cultuurverschil heeft hij ook zijn twijfels. “Ik weet echt niet of dat wel in ons kleine dorp kan hoor, het lijkt me bijna onmogelijk om dat hier te regelen …” Dat hoef je mij geen twee keer te zeggen! Ik ga deze uitdaging vol overtuiging aan. 
 

Achter op de vrachtwagen

Op de dag van de uitvaart lijkt het hele dorp te zijn uitgelopen. Meneer Robula’s grote passie was op de vrachtwagen rijden en dat is precies wat we doen. Met zijn kist achterop rijden we langzaam door het dorp naar de begraafplaats. Stapvoets, gevolgd door de directe familie en dierbare vrienden. Mensen langs de route blijven stilstaan, sommigen doen hun pet af, anderen sluiten spontaan aan om een stukje mee te lopen. Je voelt aan alles dat dit niet iedere dag gebeurt!

Al zingend en dansend

Bij de begraafplaats wacht een groep Surinaamse dragers en muzikanten ons op. De trommels, trompetten en zang vullen de lucht met een ritmisch, bijna opzwepend geluid. Acht sterke Surinaamse dragers tillen de kist van de vrachtwagen en volgen de muzikanten al zingend en dansend naar de laatste rustplaats van meneer Robula. Ik moet toegeven, dit soort momenten zijn meestal stil en ingetogen. Maar nu geven de expressieve liederen een gevoel van kracht en verbinding. 

Dit wás hoe hij was

Na afloop spreek ik de familie. Ze drukken mij op het hart hoe overweldigend mooi ze het afscheid vonden. “Om heel eerlijk te zijn, had ik niet verwacht dat al deze wensen geregeld konden worden”, deelt een van de kinderen. Dit is voor mij precies wat een uitvaart zo waardevol maakt: een afscheid creëren dat past bij het leven en de persoon die iemand was. En dat hoeft geen fortuin te kosten. Bij meneer Robula is dat gelukt. Ik zal dit afscheid niet snel vergeten. 

Terwijl ik terugdenk aan deze dag, tik ik onbewust met mijn voet op het ritme van de trommel dat nog door mijn hoofd klinkt. Dank meneer Robula!