“Rouw is een eenzaam proces. Als we allemaal opener zijn over het verlies van een dierbare en de pijn die het met zich meebrengt, maakt het minder eenzaam. Het voelt als een taboeonderwerp. Door er samen open over te zijn, creëer je iets anders.”

Als mensen horen dat Babette (35) allebei haar ouders heeft verloren, volgen vaak geschrokken reacties. “Dat begrijp ik wel, maar het is zoals het is.” Op haar zestiende verloor ze haar moeder vrij plotseling aan een hersenbloeding. Op haar 33e overleed haar vader aan een hersentumor. 
 

“Toen ik zestien was, vond ik het heel moeilijk om troost te vinden om mij heen of iets troostrijks aan de situatie te kunnen zien. Vaak gebruik ik muziek om iets te verwerken, maar in die tijd leek het alsof alle liedjes over verlies te maken hadden met een verbroken relatie. Het wordt tijd voor een liedje over troost dat de lading dekt van rouw en verlies. Daarom vind ik het zo mooi dat DO speciaal voor November 2 Remember inspiratie haalt uit verhalen van mensen die dierbaren zijn verloren.” Ze hoopt dat meer mensen troost kunnen putten uit het nummer ‘Leef je in mij’.

Ze vertelde aan de zangeres over een bijzondere ervaring. “Toen mijn moeder overleed en opgebaard lag in ons huis, zat er een lieveheersbeestje op haar schouder. Die vloog toen op mijn schouder. Dat was een intens verdrietig en mooi moment. Elke keer als ik een lieveheersbeestje zie, dan denk ik eraan. Het voelt alsof mijn moeder zegt: kom op, ik ben erbij. Dat zijn kleine troostdingetjes.”
 

Volgens Babette vinden veel mensen rouw een spannend onderwerp. “Ze zoeken naar wat ze kunnen zeggen, maar je kunt niks zeggen om het beter te maken. Of ze blijven op afstand. Bij het overlijden van mijn moeder was ik nog jong. Sommige vrienden zeiden dat ik kon bellen als ik iets leuks wilde doen, maar daar had ik niets aan. Ik wil dat iemand een arm om mij heen slaat terwijl ik huil, dacht ik. Bij mijn vader was het anders. Mensen kwamen eten brengen of waren er gewoon voor me. Dat was fijn. Het draait om contact. Een kaartje of een kort bezoek. Je hand uitreiken is al genoeg.”

“Rouw laat een kras op je ziel achter”, gaat Babette verder. “Het gaat nooit meer weg. Het is iets wat je alleen draagt. Ook al zijn er mensen om je heen die voor je klaarstaan. Zij kunnen niet voelen hoe het voor jou is.” Inmiddels is de pijn minder scherp. “Natuurlijk zijn er nog momenten dat ik word overmand door verdriet, maar ik kan het dragen.” November 2 Remember vindt ze een mooi initiatief. “Een dag om te herdenken is belangrijk.”