Hoe
is het mogelijk
“Ik knipper met mijn ogen. Ik herken dit, denk ik. Hoe is het mogelijk … .” Berny Metselaar, uitvaartverzorger bij Monuta, vertelt over de bijzondere uitvaart van mevrouw Heemstra en hoe het leven vol verrassingen zit.
Ik zit thuis aan tafel en bereid een fotopresentatie voor de familie Heemstra uit Hoogeveen voor. De familie neemt morgen afscheid van hun moeder. Terwijl ik de foto’s voorbij zie komen, meen ik één van de foto’s te herkennen. Het beeld - dat ik inmiddels met mijn volle aandacht bestudeer - brengt mij ongeveer 35 jaar terug in de tijd. Naar camping ‘De Kettingbrug’ in Wanneperveen vlak bij Giethoorn.
Wat een bijzonder toeval
Op deze watersportcamping bracht ik vroeger met mijn ouders vele vakanties door. Zwemmen, varen, surfen. We waren altijd op het water. Een heerlijke tijd. Wat heb ik hier veel en mooie jeugdherinneringen verzameld. Ja hoor, het is dezelfde camping. Wat een bijzonder toeval, denk ik. Verder sta ik er niet te veel bij stil en ik maak de presentatie af.
Een kleine wereld
“Ik heb jullie moeder dan wel niet persoonlijk gekend”, spreek ik de volgende ochtend in mijn welkomstwoord naar de familie. “Maar de foto’s geven mij een heel mooi beeld van de persoon die zij was.” De familie vindt het prachtig dat ik de camping zo goed ken en dat we hier allebei kwamen. Een kleine wereld! Maar hoe klein deze wereld écht is, ontdekken we niet veel later …
Niet de beste stuurman
Na mijn welkom deelt de familie een aantal mooie, bijzondere of hilarische herinneringen. Een van de dochters vertelt vol enthousiasme over de mooie zomers op de watersportcamping. “Mijn ouders stonden elk jaar met veel plezier op De Kettingbrug. Ze hadden zelf ook een bootje, maar papa was zeker niet de beste stuurman!”, voegt ze hier lachend aan toe.
Ze vloog zo het water in
“Ik weet nog heel goed dat hij een keer in volle vaart tegen de kade midden op de camping knalde. Dat is op zich niet zo heel bijzonder, want dat deed hij wel vaker.” Een golf van instemmend gelach klinkt door de aula. “Maar deze keer vloog moeder - die op dat moment zo’n 150 kilo woog - zo het water in! Grote paniek natuurlijk, ze ging direct kopje onder. Maar gelukkig werd ze door een aantal mannen en jongens uit het water gered.”
Ik was erbij!
Tot aan dit punt klinkt het gewoon als een mooi familieverhaal, maar opeens zie ik de beelden voor me. Daar was ik bij! Ik was een van die jongens die meehielp om haar uit het water te redden! Hoe is het mogelijk ...
Ik heb jullie moeder tóch een klein beetje gekend
In het dankwoord corrigeer ik mijzelf: “Ik moet heel eerlijk zijn. Ik heb jullie moeder tóch een klein beetje persoonlijk gekend. Ik was namelijk een van die jonge jongens die in het water sprong om jullie moeder uit haar penibele situatie te redden!” De familie vindt het prachtig. Hoe bijzonder is het dat die jonge jongen van toen nu de uitvaartverzorger voor deze familie is. Tijdens de koffie hebben we hier nog lang en uitgebreid over gesproken.
