Ik ga met
jullie mee

“Ik trek de kraag van mijn jas iets hoger op. Het is nog vroeg en ondanks een veelbelovend zonnetje, nog behoorlijk fris buiten. Ik stop een briefje in de brievenbus van de buren, met de vraag of ze alsjeblieft vanmiddag hun auto ergens anders willen parkeren. Zo ga ik in alle vroegte alle huizen in de straat langs. Want vanmiddag verzamelt een enorme stoet vrienden en familie bij Jacob zijn huis om van daaruit afscheid van hem te nemen.” Uitvaartverzorger Lianne Willemsen vertelt over de bijzondere uitvaart van Jacob. 

Jacob wist al een tijdje dat hij ongeneeslijk ziek was. Uitgezaaide kanker. Maar hij bleef tot het einde zoveel mogelijk deelnemen aan het leven. Ook bereidde hij zijn afscheid tot in de puntjes voor, samen met zijn vrouw en een paar hele goede vrienden. Hij was pas 42 jaar, had de hele wereld over gereisd en noemde zichzelf een wereldburger. Hij wist precies hoe hij zijn afscheid wilde. Geen traditionele kist, maar een opbaarplank. Geen standaard lijkwade, maar een bijzondere doek gemaakt met de liefde van zijn vrienden ...

Omhuld door zijn dierbaren

Jacob had al zijn dierbaren gevraagd om een stuk stof in te leveren. Een van zijn vrienden had vervolgens van al deze stukjes stof een prachtige lijkwade gemaakt. Onder deze bijzondere doek ligt Jacob op de dag van zijn afscheid thuis opgebaard, letterlijk omhuld door de mensen die voor hem belangrijk waren. 

Precies genoeg ruimte

Als ik terugkom van mijn rondje langs de buren is een van de vrienden gearriveerd met zijn jeep. Jacob had geregeld dat hij in deze jeep vervoerd zou worden – dit was het voertuig waarmee hij door Zuid-Amerika had gereisd. Toen Jacob nog leefde, hadden ze samen de auto al even opgemeten. “Geen probleem”, was toen de reactie van zijn vriend. “Als ik de bijrijdersstoel eruit haal, is er precies genoeg ruimte voor de opbaarplank.” Alles kan, als je er maar voor open staat. 

Met de hele stoet

Nadat later in de ochtend iedereen zich verzameld heeft, vertrekken we met een enorme stoet naar de prachtige Sint-Stevenskerk midden in Nijmegen. Niet voor een kerkelijke dienst, maar om te vieren wie Jacob was. Er speelt een liveband – de band waar Jacob zelf in speelde – en mensen delen herinneringen, woorden en beelden.

Tijd om het leven te vieren

En dan, aan het einde van de dienst, gebeurt er iets magisch. Een groot scherm rolt naar beneden. Jacob verschijnt zelf in beeld en zegt: "We hebben nu lang genoeg getreurd. Het is tijd om het leven te vieren. Ik ga met jullie mee!". Op dat moment zet zijn band weer in, het Zuid-Amerikaanse ritme vult de kerk en zo brengen we Jacob op zijn baar naar de Zuidkapel. Een prachtige kapel met volop ruimte om te dansen. Zijn vrienden zetten de opbaarplank in het midden neer. Er wordt bananenbier geschonken, Zuid-Amerikaanse hapjes gaan rond en een dj neemt het over van de band. 

Dans mee! 

Jacob wilde graag dat er gedanst zou worden, maar dat is nog heel even onwennig. Hoe dans je op een afscheid, terwijl hij daar nog ligt? Maar op het moment dat zijn vrouw als eerste begint te bewegen, volgt de rest al snel. Wat een prachtig moment. Een uur lang vieren zijn geliefden uitbundig zijn leven, op de manier zoals hij dat wilde.

Een klein stukje stof

Voordat de naaste familie met Jacob naar het crematorium vertrekt, krijgen alle aanwezigen een kaart mee naar huis. Want wat zijn vrienden nog niet wisten, is dat Jacob van alle stoffen die zij hadden ingeleverd voor de lijkwade, een klein stukje had afgeknipt. Dat had hij op een kaart geplakt en daarbij een persoonlijke boodschap geschreven. Zo krijgt iedereen een stukje van hun eigen stof terug – een tastbare herinnering aan hun band met Jacob. 

Voor altijd een wereldburger

Als ik later zijn vrouw later spreek, vertelt ze dat ze de komende tijd naar de plekken zal reizen die Jacob liefhad. Om hem daar achter te laten, elke keer een klein beetje, in de landen die hij zijn thuis had genoemd. Jacob blijft voor altijd een wereldburger.