Ik houd mijn adem in.
Als dat maar goed gaat.
“Ik houd mijn adem in. Als dat maar goed gaat, denk ik, terwijl de kraan naar de kist beweegt. Het plateau dat de grijper moet pakken, is maar net iets breder dan de kist. Alles bij elkaar duurt dit moment niet langer dan twee, drie minuten. Hoe mooi is dit.”
Monuta uitvaartverzorger Jacqueline Reijers vertelt over de bijzondere uitvaart van Theo. Hij overleed na een ziekbed op zijn 61e.
Theo reed als vrachtwagenchauffeur op een stenenwagen. Dat was zijn lust en zijn leven. Dus toen hij ziek werd en wist dat hij zou gaan overlijden, staken hij en zijn beste vriend Paul, die ook op de stenenwagen reed, de koppen bij elkaar.
Ze dachten samen alles uit
Tot in de details. Ze hadden de route zelfs al van tevoren bekeken en alles opgemeten. Kan de vrachtauto daar rijden? Past ‘ie daar ook langs? Kunnen we op die plek de kist opladen? Hoe is de situatie bij het crematorium? De mannen hadden het allemaal geregeld. Theo was tevreden, Paul was tevreden. Dit ging lukken.
Op de dag van de uitvaart is het een prachtige winterochtend. Strakblauwe lucht, de lage zonnestralen verwarmen straten en huizen. Een grote groep familie, vrienden en mensen uit de buurt verzamelt zich op straat. Ze willen allemaal bij Theo zijn laatste rit zijn. Iedereen is stil. Het enige wat we horen zijn de vogels. En het geronk van de dieselmotor van de vrachtwagen.
Theo was nog veel te jong, de hele buurt staat daar voor hem.
Iedereen is stil. Je hoort alleen de vogels en het geronk van de vrachtauto.
Paul klimt op de kraan
Met uiterste kalmte en precisie laadt hij een groot plateau van de vrachtwagen en zet dit op straat. Familie en vrienden van Theo tillen de kist naar het plateau en sjorren deze goed vast met lorrebanden. Paul pakt vervolgens de pallet met kist en al op met de grote grijper van zijn kraan en zet deze zonder ook maar één keer bij te draaien precies midden op de vrachtauto. Ongelooflijk.
Hij hoeft niet één keer te steken
Eenmaal aangekomen bij het crematorium stuurt Paul de vrachtwagen zonder aarzelen in zijn achteruit tussen twee paaltjes door. Hij heeft hooguit 15 centimeter ruimte aan beide kanten, maar hoeft niet één keer te steken. Hij klimt weer bovenop de kraan en pakt met de grijparm de pallet weer op. De kist zweeft werkelijk waar kaarsrecht door de lucht terwijl Paul deze in één vloeiende beweging keurig netjes zachtjes weer op de grond zet. Wát prachtig om te zien.
weer op dezelfde manier worden afgeladen.
Het is gigantisch indrukwekkend.
Dit was zijn lust en zijn leven
De familie moet om mij lachen als ik ongewild toch even mijn adem inhoud en mijn gezicht boekdelen spreekt: ‘Als dat maar goed gaat …’. Wat als de kist per ongeluk ergens tegenaan stoot, wat als de kist toch valt, spookt inderdaad vluchtig door mijn hoofd.
Maar natuurlijk gaat het goed. Méér dan goed. Want wat ik na deze bijzondere uitvaart vooral denk is: hoe mooi is dit? Hoe mooi is het als je echt de wereld verlaat zoals je bent. Dit is waar Theo voor leefde en wat hij altijd heeft gedaan.