Ik mag even
mee op reis

Het is een stralende middag. De zon staat hoog en witte wolken drijven langzaam door een felblauwe lucht. Ik neem nog een slok thee terwijl Anneke me glimlachend aankijkt. “Wat denk je? Heb je alles wat je wilt weten?” Ze is 71 jaar, met een leeftijdsloze energie en enorme reislust. Toch bepaalt de kanker haar laatste reis. Morgen stapt ze uit het leven, met haar man en zoons aan haar zijde, vandaag neemt ze me mee op reis langs haar liefdevolle leven.” Afscheidsbegeleider Els Heijkant vertelt over het persoonlijke afscheid van Anneke. “Ik voel me ontzettend bevoorrecht.” 

Het reisvirus kreeg Anneke en Peter in z’n greep toen ze 25 jaar getrouwd waren. “Om dat te vieren, gingen we naar Australië. Wát een avontuur was dat!” Haar gezicht straalt van geluk. Anneke is het levende bewijs dat ervaringen waardevoller zijn dan geld of spullen. Onbetaalbaar. “We reisden down under, door het land van eindeloze kilometers, kangoeroes, koala’s en een natuur zo bijzonder dat het nergens mee te vergelijken is. Een échte belevenis.” Het was de eerste verre reis voor Anneke en Peter, één van de vele die nog zouden volgen.

Van een Portugese haan tot een jak uit Nepal 

Peter laat me alle fotoboeken zien die maar liefst een hele kast vullen. “Anneke maakte na iedere reis een fotoboek, om onze herinneringen in beeld te verzamelen. Ook namen we altijd een souvenir mee van onze reizen.” Samen met Peter bekijk ik de pronkstukken van over de hele wereld, uitgestald op plankjes aan de wand. Een beeldje van een jak uit Nepal. Een gebedsmolentje uit Tibet. Houten giraffes uit Afrika. Een Chinees draakje van jade naast een Portugese haan. Aandenkens uit Canada, de Balkan, Japan, Cuba. Allemaal vertellen ze hun eigen verhaal.

‘Inspiratie vond ik overal’

“Anneke was meestal degene die bepaalde waar we heengingen”, vertelt Peter lachend als ik de bijzondere bestemmingen bewonder. Anneke bevestigt dit zonder aarzeling. “Tja, zodra de ene reis achter de rug was, begon het bij mij al snel weer te kriebelen voor een volgend avontuur. Inspiratie vond ik overal om me heen. Ik las bijvoorbeeld een artikel in een tijdschrift, of ik zag ergens een filmpje van een mooie reisbestemming. Dan zocht ik uit wat daar allemaal te beleven was en stippelde ik een interessante route uit. Dat was echt mijn lust en mijn leven.” 

Haar allermooiste eigenschap 

Voor dit jaar stond Zwitserland op de planning. Totdat Anneke - toch nog geheel onverwacht - haar diagnose kreeg. Ze gooide de plannen volledig om en dook moedig in haar laatste reis naar een onbekende bestemming. Ook deze tocht bereidde ze tot in de puntjes voor. Met altijd haar gezin op de eerste plek. “Anneke was dan wel heel avontuurlijk ingesteld, ze was vooral ontzettend zorgzaam voor de mensen om haar heen. Haar allermooiste eigenschap”, drukken haar man en kinderen mij later op het hart. 

‘Ik heb zoveel geluk gehad’

Ik zet mijn kopje neer en sta op. Tijd om te gaan. Anneke kijkt me aan met een warme, rustige blik. “Ik ben een gelukkig mens”, geeft ze me nog mee. “Ik heb een heel fijn leven gehad. En daar ben ik zo dankbaar voor.” Ik zie hoe haar ogen zich vullen met tranen van geluk. “Mijn man, mijn kinderen, het reizen, ik heb het zo goed gehad.” 

As in de wereldbol

Bij het afscheid voer ik alle wensen van Anneke uit. Ik neem de familie en vrienden mee langs haar levensverhaal – zoals ze dat zo kort daarvoor vol passie en liefde met mij deelde. Na afloop is er tijd om de beelden bij de herinneringen te bekijken in de stapel fotoboeken die Peter heeft meegenomen naar het crematorium. Naast de kist prijkt een hele speciale urn: in de vorm van een wereldbol. Daarin zal het gezin straks de as van Anneke bewaren. En zo is het cirkeltje helemaal rond. Wat een mooi afscheid. 

Mystery 

Als ik een paar maanden later Peter nog een keer spreek, deelt hij een bijzonder moment met mij. “Toen één van de kinderen het met Anneke had over reïncarnatie, zei ze heel stellig: ‘Als ik terugkom, dan kom ik als een katje’. En wat denk je: laatst kwam er een katje aangelopen bij onze zoon. Kerngezond. Niet gechipt. Niet van plan om nog weg te gaan. Hij heeft haar - want natuurlijk is het een ‘zij’ - in zijn gezin opgenomen. Ze heet Mystery.” Ik denk dat de reis van Anneke nog niet voorbij is …