Irma's
laatste levenstour
Justin staat mij verslagen te woord. Dapperder dan hij zich voelt, schenkt hij koffie in. Voor zichzelf, zijn broer en zus en voor mij. Tot slechts twee weken geleden was er niets aan de hand. En nu staat zijn leven compleet op z’n kop. Zijn partner Irma is overleden aan een hersentumor. Plotseling. Ze was 57 jaar.
Uitvaartverzorger Majette de Lange vertelt over de bijzondere uitvaart van Irma. Niet in de aula van het crematorium, maar in de bus.
“Gelukkig hebben we samen wel vaker gesproken over ons afscheid”, begint Justin. Hij is duidelijk opgelucht dat hij in ieder geval wat houvast heeft op dit moment. “Ik weet dus wel een beetje wat ze wilde.” Zo weet Justin dat Irma niet begraven, maar gecremeerd wil worden. Daarnaast hoeft het geen groot afscheid te worden. Hij legt uit: “Ik weet dat ze het liefst afscheid neemt in kleine kring, met onze dierbare vrienden en met familie die dichtbij staan. De mensen die wij in ons leven om ons heen hadden. De mensen waar Irma van hield en die van Irma hielden.”
Geen stijf en treurig gedoe
Zijn broer schenkt nog een kop koffie in. De familie droogt tranen en praat verder. Justin haalt herinneringen op en samen mijmeren ze over waar Irma van hield. Dat is veel! Het is voor mij heel mooi om te zien hoe deze mensen vol warmte praten over hun dierbare geliefde en vriendin. “Ik weet ook heel goed waar ze níet van hield”, voegt Justin hier ineens lachend aan toe. “Het moet niet zo’n stijf en treurig gedoe worden. Dat is het laatste dat bij Irma past!”
Buiten naar binnen
Een aantal opties voor het afscheid komen voorbij. Irma was dol op de natuur en was een gezellige wandelaar. Misschien kunnen ze daar iets mee? Ik opper om het afscheid te houden in een tuinkas. “Zo haal je buiten naar binnen, ben je in een intieme omgeving, groen, warm.” Dat is een mooi idee!, is de eerste reactie. Maar ik zie op het gezicht van Justin toch niet helemaal de enthousiaste uitdrukking die bij zijn opgewekte woorden past. Ik denk even verder dus.
Irma’s laatste levenstour
“Wat denk je van een grote bus?” zeg ik ineens. “Waarin jullie allemaal in passen, samen met Irma? Dan maken we er een soort ‘laatste tour met Irma’ van. We rijden langs haar favoriete plekken, we stappen uit voor een picknick, delen haar liefde voor de mooie omgeving. Om haar zo uiteindelijk met elkaar naar het crematorium te brengen. Irma’s last life-tour zeg maar.” De tranen lopen over Justin’s wangen. Een schot in de roos. “Dit is zoó mooi, zo gaan we het doen”, slikt hij.
Team effort
In een prachtige zelfgeschreven uitnodiging nodigt Justin de liefste vrienden en familie uit. Iedereen denkt mee en bemoeit zich met de grote en kleine dingen - om zo Justin te ontzorgen en te helpen waar ze kunnen. Ik reserveer de bus en ook de catering voor onderweg wordt een echte ‘team effort’. De vriendinnen maken overheerlijke quiches en de buren zorgen voor Irma’s favoriete salade. Natuurlijk mag de prosecco niet ontbreken.
En zo rijden we in een bus vol prachtige mensen langs het mooie leven dat zij met Irma mochten delen. We lachen, huilen, delen en toosten. Op Irma. Haar laatste levenstour. Wat was zij geliefd.
