Koets als
laatste wens

Marianne had nog een laatste wens: een mooi afscheid in een koets met paarden. Uitvaartverzorger Niels van Monuta heeft samen met haar familie de laatste wensen vertaald naar een mooi en bijzonder afscheid.

Niels vertelt: “Enkele weken geleden kwam er een man, die mij kende van vroeger, langs op het uitvaartcentrum. Helaas was ik op dat moment niet aanwezig, maar mijn collega heeft hem mijn kaartje gegeven.”

Kwetsbaar vogeltje

Een paar weken later ging zijn telefoon: “Heb je enig idee wie ik ben?”, klonk het enthousiast aan de andere kant van de lijn. Niels: “Natuurlijk wist ik wie hij is. Zijn stem herken ik uit duizenden. Het is mijn oud-collega van de post: Huub.”

Ze praatten een aantal minuten over koetjes en kalfjes, maar al snel kwam Huub to the point. “Ik heb je nodig binnenkort. Mijn vrouw is ernstig ziek.” De man met wie Niels vroeger altijd ongein uithaalde, klinkt opeens als een kwetsbaar vogeltje. Ze maken een afspraak voor de volgende week om de wensen voor de uitvaart te bespreken. 

Ander gesprek

Niels vond het raar om bij iemand aan tafel te zitten met wie hij zoveel hebt meegemaakt. “Jarenlang zagen we elkaar elke zaterdag en in de vakantieperiodes, maar dit gesprek was anders. Geen onderbroekenlol, maar heel serieus.” 

Zijn vrouw Marianne ligt op een bed in de woonkamer. Te ziek om te praten, zo kwetsbaar. “We moeten wel een beetje rekening houden met het geld”, zegt Huub voorzichtig. Marianne is niet heel goed verzekerd, maar goed genoeg voor een basisuitvaart, die met een beetje creativiteit ook heel persoonlijk kan zijn. Al helpt het niet mee dat er een hele hoop mensen verwacht worden voor de crematie.

“Ze wil graag in een koets”, zei Huub opeens vastbesloten. Maar tegelijkertijd besefte hij dat dit een paar honderd euro aan meerkosten met zich meebrengt en dat hij dit geld eigenlijk niet kan missen. Hij keek naar zijn dochters en boog zijn hoofd voorover. “Doe toch maar een rouwauto.”

Polissen inzien

Toen het gesprek zijn einde naderde, vroeg Niels of hij de polissen van zijn vrouw mocht inzien. “Natuurlijk, doe wat je moet doen”, lachte Huub. “Tot mijn verrassing zie ik opeens een polis met een waarde waar je een behoorlijk middenklasse auto van kunt kopen”, vertelt Niels. “Ik keek nog een tweede keer om niemand blij te maken met een dode mus. Maar het stond er echt.” 

Laatste verrassing

Er viel een oorverdovende stilte toen hij de informatie deelde. Niels over dat toch wel bijzondere moment: “In gedachten zag ik Marianne, die te ziek was om te praten, hardop gniffelen. De polis was een laatste verrassing voor haar man. Stiekem afgesloten, jaren geleden. Alsof ze een voorgevoel had dat ze niet oud zou worden.” 

Haar dierbaren barstten in snikken uit. “Laten we dan toch maar de koets doen”, stamelde een van zijn dochters. En dat deden we ook, een paar dagen later. Want nog geen vijf uur na de voorbespreking overleed Marianne.