Maak rouwverlof voor
iedereen toegankelijk

“We waren twee handen op één buik. En toen was hij er ineens niet meer. Wie verwacht dat je je vader nooit meer zal zien en niet meer kan zeggen wat je wilde?” Mirella verloor haar vader plotseling na een medische fout in het ziekenhuis. Haar werkgever toonde weinig begrip. En drong erop aan dat Mirella op maandag na de crematie meteen weer kwam werken. “Dat deed ik maar. Omdat ik voelde dat het moest.”

Mensen krijgen verlof bij een geboorte binnen het gezin, maar niet bij een overlijden. Waarom eigenlijk niet? Want bij een verlies van een kind, partner of ouder krijg je te maken met een vergelijkbare emotionele impact. Zacht uitgedrukt, staat je leven in beide gevallen op zijn kop. Toch is bij een overlijden binnen het gezin wettelijk niets geregeld. En zijn er nog te veel werkgevers die verwachten dat je na de uitvaart alweer aan de slag kan.

Hoe ga je om met zo’n verlies? Dat leer je nergens

Dat moet veranderen, vindt Marrit van Exel. Zij weet als geen ander wat de impact van het verlies van je partner of kind heeft op het gezin. Zij verloor in 2011 haar man. In 2018 overleed ook haar oudste dochter na een kort ziekbed. Zij startte daarom een petitie: ‘maak rouwverlof doodnormaal’. ‘Omgaan met een verlies gaat veel dieper dan schouders eronder zetten en positief denken’, schrijft zij op haar website. ‘Dit wordt zwaar onderschat. Je leert nergens hoe je je voorbereidt op de rouw en heftige emoties. Hoe ga je daarmee om?’

“Hope heeft anderhalve dag geleefd.”

Ook Antje voelde zich verloren in de onvoorspelbare zee van emoties die het leven en de dood kunnen veroorzaken. “Zo blij waren we. Dat ik zwanger kón worden. Maar onze dochter bleek niet buiten mijn buik te kunnen leven. Met veertig weken werd ze geboren, we noemden haar Hope. Ze heeft anderhalve dag geleefd.”

“Ik leefde op lijstjes”

Antje: “Ik dacht dat ik wel gewoon weer aan het werk zou kunnen, maar ik kreegposttraumatisch stresssyndroom(PTSS). Dit had een enorme impact. Ik was moe. Zo moe, de hele tijd. En mijn geheugen was een zeef. Ik leefde op lijstjes.” In tegenstelling tot Mirella’s werkgever, gaf Antje’s werkgever haar alle rust en ruimte die zij nodig had. “Mijn directeur was goud waard. Ze hield contact met mij, maar ik voelde mij niet gedwongen om - te - snel weer aan het werk te gaan. Dit heeft mij enorm geholpen.”

“Dit gun ik niemand”

Mirella had helaas een minder fijne ervaring met haar werkgever. Haar leidinggevende en de medewerker van personeelszaken toonden geen enkel begrip toen ze weer op haar werk kwam. “Ze condoleerden mij niet en keken me amper aan. Dat is hard. Ook kreeg ik reacties als ‘Nou, ik was gewoon gelijk weer aan het werk gegaan hoor’.” Dit was in 2017. Tot 2019 heeft Mirella last gehad van paniek- en angstaanvallen. “Met hulp van familie en goede vrienden ben ik er overheen gekomen. Maar echt, dit gun ik niemand.”