Een militair
in hart en nieren

"’Mijn oorlog is pas over als ik dood ben.’ Deze zin noteerde ik vorige week op de rouwkaart van een meneer die Defensie ademde en hiervoor leefde en werkte, zijn hele leven lang.” Uitvaartverzorger Wouter Groenleer uit Goes vertelt over een bijzondere veteranenuitvaart op de Nationale Veteranenbegraafplaats in Loenen, prachtig gelegen op de Veluwe, dichtbij Apeldoorn. En waarom herinneren zo belangrijk is.  

Deze korte zin raakte mij diep omdat er een zeer harde waarheid achter schuilgaat. Een waarheid waar wij als 'gewone' mensen, mensen buiten Defensie, weinig weet van hebben. Wij kunnen ons hier een klein beetje een voorstelling bij maken als we de verhalen lezen en kijken naar documentaires en foto's van die vreselijke tijd. Maar echt begrijpen doen wij het niet.

De verhalen worden niet altijd gedeeld

Steeds meer veteranen uit de tijd van Tweede Wereldoorlog en Nederlands-Indië ontvallen ons. Vaak genoeg blijven de verhalen bij de militairen. Zij kónden de verhalen zelf niet vertellen, of zij wilden hun geliefden niet opzadelen met de wreedheden die zij gezien en meegemaakt hadden. Hun oorlog was niet voorbij … Dit maakt het respect dat deze uitvaart uitademt, nog waardevoller.

Het hoogste eerbetoon

De militaire eer die meneer verdient staat tot op de minuut nauwkeurig in het draaiboek. Vroeg in de ochtend, net voordat we de kist sluiten, strijk ik de Nederlandse Vlag zodat deze als eerbetoon over zijn kist gelegd kan worden. Met groot respect leggen we zijn medailles en baret op de kist. Later bij aankomst in Loenen volgt de klewang, een speciale sabel.

Met militaire precisie

Met militaire precisie, eerbied en respect draagt zijn bataljon, de Zwarte Panters, de kist de aula binnen. Na mooie en persoonlijke woorden van familie en vrienden, volgt een aantal liederen die je verwacht bij een militair in hart en nieren. Zoals marsmuziek, maar ook het lijflied van de Zwarte Panters werd ten gehore gebracht. Prachtig.

We'll meet again 

Terwijl Vera Lynn zingt 'We'll meet again' wordt meneer naar buiten gedragen. De regalia wordt door de regaaldragers voor de kist uitgedragen, familie en uitvaartverzorger volgen achter de kist. Op de begraafplaats wappert de Nederlandse vlag, de hoornblazer blaast het Signaal Taptoe. Waarna we allemaal één minuut stil zijn.

Tranen in mijn ogen

Kippenvel staat op mijn armen als de hoornblazer de minuut stilte aankondigt. Daarna wordt de vlag volgens militair protocol opgevouwen en aan de familie overhandigd, samen met de medailles en zijn baret. De tranen springen in mijn ogen als ik de rituelen gadesla. Wat is dit waardevol voor de familie. Het is zo zichtbaar en tastbaar wat in het leven van meneer belangrijk was, maar ik zie ook duidelijk hoe trots de kinderen waren op hun pa. Een bijzondere uitvaart die ik niet snel zal vergeten.

Echt begrijpen doen wij het niet, maar echt voelen kunnen wij het wel.