Bart en Tetske

“Het enige wat we kunnen doen, is over Kaya vertellen. Ons verhaal zorgt ervoor dat haar naam wordt genoemd. Het is de erkenning dat onze dochter echt heeft bestaan. Ze hoort bij ons, ook nu ze er niet is. Misschien voelt ze door onze reis nog wel veel dichter bij ons. Die stond veel meer in het teken van haar, dan als ze er wel was geweest.”

Tetske (36) en haar vriend Bart (33) vonden na het overlijden van Kaya troost tijdens een camperreis naar de Noordkaap. Hun dochter overleed bij de geboorte. “Ons leven is totaal anders dan gedacht. Ik had een goede zwangerschap. De bevalling ging goed. Tot de laatste seconden. Ze had in het vruchtwater gepoept”, vertelt Tetske. “Er werd niet naar kraamzorg gevraagd, maar naar een begrafenisondernemer”, vult Bart aan. 

Tijdens de zwangerschap hadden ze bedacht om met Kaya en hond Kiwi te gaan reizen. De natuur in. Na haar overlijden verdween dat plan naar de achtergrond. Tetske: “Maar na 1,5 maand opperde ik dat het misschien toch wel een goed idee was. We zaten te wachten tot de tijd voorbij zou gaan.” Bart: “Werken lukte niet. We kregen veel bezoek, maar daardoor hadden we niet de energie om alles bewust te verwerken en er samen over te praten.” Ze wilden ruimte om te rouwen en weg uit de dagelijkse sleur. 

Dus vertrokken ze alsnog. Het werd een reis om na te denken over hoe ze verder moesten gaan met hun leven na de dood van hun kind. “Kaya was bij ons. We hadden haar urn en knuffel mee. Dat was fijn”, vertelt Tetske. Zij en Bart vonden troost in elkaar. “We zaten samen in een bubbel en konden er alleen maar voor elkaar zijn. We waren samen back to basic. Met onze hond probeerden we het ritme weer op te pakken.” 

Onderweg schreven ze Kaya’s naam in elk gastenboek dat ze tegenkwamen. “Bij elk uitzichtpunt, kerkje of wat dan ook schreven we haar naam bij die van ons. Zodat haar korte leven toch een voetafdruk achterlaat op deze aarde. We haalden daar zoveel troost uit.” Daarnaast bood de pracht van de natuur rust. “We hebben zoveel mooie dingen gezien waarvan we genoten. Van regenbogen, bijzondere plekken tot een prachtige zonnestraal over een fjord. Maar het was soms heel dubbel. Dan stonden we te genieten van een mooi uitzicht en hoorden we opeens een kindje huilen. Dan scheurde mijn hart open”, zegt Bart. 

De reis bracht ook een bepaalde kalmte en vrijheid. “Thuis waren we bang dat mensen ons aanspraken. Maar op reis waren we gewoon twee toeristen. Niemand wist wat er aan de hand was.” Want voor anderen is het moeilijk om met hun verdriet om te gaan. “Mensen zijn bang dat ze het verkeerde zeggen”, gaat Tetske verder. “Maar er totaal niet over beginnen is ook niet fijn”, voegt Bart toe. “Je kunt het beste zeggen dat je het moeilijk vindt, want dat vinden wij ook. Wij weten ook niet wat we tegen onszelf zouden zeggen.”

Op reis vertelden ze via een videoverbinding hun verhaal aan zangeres DO. Ze luisterden met tranen in hun ogen naar haar liedje ‘Leef je in mij’ dat zij speciaal schreef voor November 2 Remember. “We vinden het heel bijzonder dat onze ervaring inspiratie biedt voor zo’n mooi nummer”, reageert Bart. 

“Ik wil zo graag Kaya’s naam blijven noemen. Door haar dood hebben we het voorrecht verloren om haar naam in alledaagse gesprekken te gebruiken.” Tetske: “Daarom is het fijn als mensen ons de ruimte geven om erover te kunnen beginnen. Meer kunnen ze niet doen.” Bart: “Je kunt niets oplossen voor iemand die een dierbare heeft verloren. Je kunt het verdriet niet wegnemen. Je kunt het niet minder maken.” Tetske: “Maar je kunt wel klaarstaan voor iemand. Wij hebben zo’n mooi vangnet met mensen die ons ontzorgden en eten kwamen brengen. Dat deed zoveel met ons. Maar het blijft oneerlijk. Kaya had gewoon hier moeten zijn.”