Net als
prinses Diana
“Rond een uur of 12 krijg ik een telefoontje. ‘Mijn dochter is vermoord’, hoor ik een zwaar emotionele stem aan de andere kant van de lijn uitbrengen. Ik weet meteen om wie het gaat, want het nieuws over de tragische dood van Shelley is volop in de media. Uitvaartverzorger Jan Kruit vertelt over de uitvaart van Shelley.
Shelley was slechts 22 jaar jong
Omgebracht door messteken in haar huis. Haar moeder Mariët moet haar dochter identificeren aan de hand van een foto van een tatoeage. Die middag heb ik een enorm emotioneel gesprek met Mariët en haar vriend. We zitten met elkaar in de tuin. Ze komt moeilijk uit haar woorden. Ze is in shock en wil niets liever dan haar dochter zien, maar dat mag nog niet van de politie. Ik sta machteloos maar kan haar gelukkig praktische steun bieden als we Shelley haar afscheid bespreken.
Net als bij de uitvaart van prinses Diana
Toevallig hadden Shelley en haar moeder het kort geleden gehad over de dood. Ik twijfel geen seconde: “Vertel me alles wat Shelley graag wil, dan proberen we dat uit te voeren.” Mariët geeft mij een hoopvolle blik door haar verdriet heen. “Ze was gek van het koningshuis en vooral van prinses Diana”, begint ze. We praten verder en delen tranen en ideeën.
De volgende dag regel ik een zwarte hoogglans kist, een zwarte glimmende rouwauto én we plaatsen in de media een oproep waarin we iedereen vragen een witte roos op de kist te komen leggen. Net als bij de uitvaart van prinses Diana.
Dit is niet ’het vermoorde meisje dat wordt gecremeerd’
De lucht is strakblauw. Een groepje vrienden dragen de kist vanuit het huis van Mariët naar de rouwauto. Candle in the Wind van Elton John schalt door de hele straat. Mariët wil graag dat iedereen weet dat dit de uitvaart van Shelley is. En niet van ’het vermoorde meisje dat wordt gecremeerd’. Ontelbaar veel mensen betuigen hun steun en leggen een witte roos op de auto. Het is een intens, emotioneel moment.
De stropdas gaat mee de oven in
Shelley had een verschrikkelijke hekel aan stropdassen. Dus tijdens het voorwoord in het crematorium doe ik mijn stropdas af en ik vraag aan de familie: “Mag ik ‘m meegeven aan Shelley?” Het zorgt even voor een oprechte lach door het verdriet heen als Mariët uitroept: “Dat zou ze helemaal geweldig hebben gevonden!”
Het speelt ongetwijfeld mee dat ik zelf twee dochters heb, maar deze uitvaart heeft veel indruk op mij gemaakt. Het is een kleine troost dat we Shelley zo’n mooi afscheid hebben kunnen geven.