Tot in detail besproken
en geregeld

Jan was een echte levensgenieter die veel aandacht aan zijn gezondheid en lijf besteedde. Toen hij op zijn 62e stopte met werken, deed hij het zeker niet rustiger aan. Zo was de woensdag zijn culturele dag. Dan bezocht hij een museum of galerie. Op de andere dagen waren er genoeg andere hobby’s: fietsen, wandelen, zwemmen, golfen en schilderen. “Het was zeker geen man die zat te wachten totdat ik ’s avonds thuis kwam.” Carla vertelt ons hoe Jan (73) en zij samen zijn uitvaart hebben geregeld nadat duidelijk werd dat Jan aan alvleesklierkanker zou komen te overlijden.

“Door mijn werk in het ziekenhuis zag ik veel kankerpatiënten. Daardoor ben ik me altijd zeer bewust geweest van de eindigheid en de kwetsbaarheid van het leven. Jan en ik spraken daar regelmatig over en hebben ook onze eigen wensen rondom uitvaart en euthanasie besproken. Dat was lang voordat Jan ziek werd. Na de verdrietige diagnose en een lang behandeltraject werd duidelijk dat Jan niet meer beter zou worden. We spraken af op de eerste de beste regenachtige zondagmiddag een fles wijn open te trekken en zijn uitvaart te gaan bespreken. Dat hebben we gedaan: muziek uitgekozen, dragers van de kist gevraagd en alle details op papier gezet. Jan begon met het beschilderen van zijn kist (in Aboriginalstijl) en sprak zijn eigen afscheidswoorden in op video om te vertonen tijdens de uitvaart.”

“We zijn altijd heel open geweest tijdens de ziekte van Jan. Toen we over de uitvaart vertelden, kwam onze zoon Mark met het idee om de uitvaart bij Sparta te doen. Dé voetbalclub van Jan en Mark waar ze geregeld samen naar een wedstrijd keken. Zijn uitvaart bleek daar te kunnen plaatsvinden. We zijn daar ongeveer een half jaar voor het overlijden van Jan met een groepje familie gaan kijken. Zo kon Jan aanwijzen op welke plek de kist moest staan, hoe de stoelen voor de gasten geplaatst moesten worden en maakten we afspraken over allerlei details zoals de hapjes en drankjes.”

“Eigenlijk is het meer dan afschuwelijk om je eigen uitvaart zo in detail door te spreken. Ik kon niet geloven dat het over ons ging. Maar blijkbaar waren we in staat om ons verdriet even te parkeren en alle praktische dingen te regelen. Dat gaf vervolgens veel rust. Voor mij, omdat ik precies wist wat en hoe Jan het wilde. En ook voor Jan zelf. Daarna konden we onze aandacht richten op samen afscheid nemen. Uiteindelijk is de uitvaart ook uitgevoerd zoals Jan had bedacht. Dat heeft me veel gegeven, een gevoel van trots.”

“Tot het einde toe hield Jan de regie. Zo wilde hij me bijvoorbeeld niet belasten met het opheffen van zijn Aboriginal Paint Studio. Hij had na zijn pensionering de Aboriginal schilderkunst opgepakt, geïnspireerd door onze reizen naar Australië. Jan exposeerde onder andere in kunsthallen en ziekenhuizen. Toen dat fysiek steeds lastiger werd, besloot Jan om hiermee te stoppen. Ik vind het heel knap hoe hij dat zelf helemaal heeft afgerond. Zodat ik daar later geen omkijken meer naar zou hebben.”

“Om me heen heb ik regelmatig meegemaakt dat iemand zijn of haar partner verloor en dan niet wist hoe diegene de uitvaart geregeld wilde hebben. Ik begrijp dat het een onderwerp is waar niet iedereen goed over kan praten.  Een overlijden brengt sowieso een enorme schok met zich mee. Maar als je dan ook nog zelf met spoed allerlei zaken moet regelen en beslissingen moet nemen, lijkt me dat heel moeilijk. Ik voel me bevoorrecht dat wij dat samen hebben gedaan. Ook heb ik mijn speech voor tijdens de uitvaart nog met Jan kunnen delen, want ik ging allemaal aardige en lieve dingen over hem vertellen. Ik zei: ‘Het zou wel leuk zijn als je die ook zelf hoort.’ Ik ben dankbaar dat we dat samen mochten delen en enorm trots op hoe Jan zijn leven tot het einde toe leefde.”