Marian verloor
haar moeder Maja

Marians moeder was een vechter. Tot de laatste dag bleef ze volhouden dat ze beter zou worden. Maar zonder dat haar familie het wist, was ze in stilte bezig met haar naderende afscheid. “Na haar overlijden vonden we een schilderij met daarop een persoonlijk berichtje voor haar kleindochter Myriam,” vertelt Marian (52). “Daarna hebben we alle schilderijen omgedraaid die we konden vinden.”

Haar moeder was een rasechte Rotterdammer. “Ze ging niet bij de pakken neerzitten toen ze kanker kreeg”, zegt Marian. “Ze zei altijd tegen ons dat het goed kwam, maar achteraf blijkt dat ze toch bezig is geweest met haar dood. Ze heeft veel dingen voorbereid waar wij geen idee van hadden.”

Zo maakte ze voor alle kinderen en kleinkinderen een eigen kleed. Daarop zat een knoop met Maja’s naam. “We zagen dat ze daarmee bezig was, maar wisten niet dat het voor ons was. Verder heeft ze voor ieder kind een zakje gemaakt met haar sieraden, zodat mijn vader dat niet hoefde te regelen.” Maar de schilderijen spanden de kroon. “Mijn vader was ook verbaasd dat ze op de achterkant een tekst had achtergelaten. Mijn moeder heeft veel hobby’s gehad, maar altijd geschilderd. Dat deed ze met veel passie en liefde. Ze was altijd creatief.”

Tijdens haar laatste momenten is Marian niet van haar zijde geweken. “Nadat ze morfine had gekregen, ging het snel. Ik heb niet meer met haar kunnen praten, maar ik heb al die tijd haar hand vastgehouden. Zo wist ze dat ik er was. Ik kon haar niet loslaten. Ook niet toen ze was overleden. Ik heb nog een uur haar hand vastgehouden.” Die ervaring inspireerde zanger Niels Geusebroek voor het nummer Dansen In Gedachten voor November 2 Remember. “Ik vind het zo mooi dat hij daarover zingt. Dit nummer biedt mij troost. Alles in dit lied past zo goed bij mijn moeder. Zij hield ook van dansen en ging mee met de flow.” 
 

Sinds Maja op 61-jarige leeftijd overleed, ziet Marian allerlei signalen waardoor ze denkt dat er meer is na de dood. “We weten dat ze er niet meer is, maar toch is ze om ons heen. Bij haar begrafenis zagen we vlinders die dansten boven haar kist. En die vlinders zijn voor altijd bij ons gebleven. Bij haar kinderen en kleinkinderen komt er weleens een vlinder zitten. Soms zelfs in de winter. Het lijkt dan net of ze op bezoek komt of er ook even bij wil zijn.” Dat gevoel heeft Marian ook met koolmeesjes. “Zo nu en dan komt er eentje bij ons binnen gluren. Het is dan net alsof mijn moeder komt kijken hoe het met ons is. En op de begraafplaats zagen we elke keer sporen van een hert. Toen mijn dochter Myriam een keer zonder ons daar was, zag zij het hert in de verte staan en hadden ze oogcontact. Dat zijn zulke mooie momenten. Er is meer na de dood, dat kan niet anders.”

Het mooiste aan haar moeder? “Haar karakter. Ze was zo sterk. Ze ging door tot het bittere einde. Ik krijg steeds vaker te horen dat ik op haar lijk, ook qua uiterlijk. Daar ben ik wel erg trots op. Ik mis haar liefdevolle knuffels, haar wijze woorden, haar liefde. Even haar hand vasthouden.”  Haar schilderijen zal Marian heel haar leven koesteren. “Ik kreeg een schilderij met de zee. We gingen vaak samen naar het strand. Daar liggen veel mooie herinneringen. Mijn dochter heeft de bloemen van een schilderij op haar arm laten tatoeëren, met vlinders en de handtekening van mijn moeder erbij. Alsof ze dit zelf heeft gemaakt. Mijn dochter is heel trots dat ze oma op deze manier bij zich kan dragen.”