Ze stond
haar mannetje
“’Zal ik je anders nu alvast de tevredenheidsenquête sturen?’ grap ik tegen Hettie. We moeten hier allebei hardop om lachen. Ik heb net haar eigen afscheidsspeech voorgelezen. ‘Doe het nou eens zoals je straks daar in de aula staat’, zegt ze. Ik voel me net een Idols-kandidaat! Gelukkig is ze tevreden en mag ik door naar de volgende ronde.” Uitvaartverzorger Els Heijkant vertelt over de bijzondere uitvaart van Hettie. Toen Hettie wist dat ze zou komen te overlijden, regelde ze samen met Els zelf haar uitvaart.
Hettie was geen vreemde voor mij. Ik had haar al in 2020 ontmoet. Ze kwam toen op bezoek in het uitvaartcentrum met de woorden: “Ik wil graag mijn afscheid goed regelen.” Ze was in de 60 en er was nog geen sprake van ziekte of een naderend einde. Maar, legde ze uit: “Ik ben alleen en ik wil niet dat mijn familie hierover hoeft na te denken als het ooit zover is.”
Ik heb zin om deze klus te klaren!
Hettie wist toen al precies wat ze wilde, had de touwtjes graag in eigen handen. Zo stond ze ook in het leven. Ze wilde haar zaken goed regelen, net zoals ze alles in haar werkzame leven goed had geregeld. Ze zag haar eigen afscheid eigenlijk gewoon als het zoveelste ‘project’. “Ik heb zin om ook deze klus te klaren!”, sprak ze destijds met sprankelende ogen. Ik mocht haar direct.
Tijd voor de details
Begin 2023 veranderde haar situatie en wist ze dat ze niet zo lang meer te leven had. En zo ontmoet ik haar opnieuw. Alles wat we destijds met elkaar besproken hadden, houden we nog eens tegen het licht. Ze staat nog helemaal achter haar wensen. Maar de situatie is nu natuurlijk wel iets anders, het is nu tijd om ook de details in te vullen.
Alles net even anders
En daar heb ik met Hettie een goede aan! Ze wil alles ‘net even anders dan anders’, benadrukt ze. Ze wil haar afscheid graag in Grand Café Ode van het crematorium in Tilburg, dat – zoals de naam al zegt – de uitstraling heeft van een grand café met z’n ronde tafeltjes en stoeltjes er omheen. Ze wil graag een pauze halverwege de dienst, ‘want als het te lang duurt, dan moeten ze wel even koffie krijgen tussendoor hoor’.
Gezellig naar kijken
Ze wil geen foto’s tijdens de dienst laten zien, ‘dat leidt alleen maar af’, maar wel een hele serie na afloop van de dienst, ‘zodat mensen daar tijdens de condoleance gezellig naar kunnen kijken’. En dan de muziek. Dat is een hele belangrijke voor haar. Ze heeft daarom zelf al een boekje gemaakt met alle songteksten van alle nummers die ze wil laten horen. Een flinke waslijst. ‘Zo kan iedereen de teksten later nog eens rustig teruglezen’, benadrukt ze.
Haar eigen levensverhaal
Anders dan anders, zo passend bij haar. ‘Als je het fijn vindt om zelf de regie te hebben’, denk ik op een gegeven moment hardop na, ‘dan kun je natuurlijk ook de inhoud van de dienst al vastleggen met mij he? Ik stel jou dan een aantal vragen en daarna schrijf ik jouw levensverhaal.’ Dat vindt ze een prachtig idee. We hebben in korte tijd een aantal hele mooie en diepgaande gesprekken. We praten over haar leven, over de mooie, maar ook de moeilijke momenten. Het is een ontzettend bijzondere situatie waarin we heel dicht tot elkaar komen.
Hoe vaak maak je dit mee?
Ik schrijf haar dienst en laat de tekst aan Hettie lezen. Als ze klaar is, kijkt ze me blij aan en zegt ze: ‘lees ‘m nou eens zoals je straks in de aula staat.’ Ik zie in haar ogen die sterke vrouw die zelf graag de touwtjes in handen heeft. Ik moet lachen, ga staan en draag dan haar levensverhaal voor aan haarzelf. Diep vanuit haar hart en mijn hart. Hoe vaak maak je dit mee, gaat er door me heen. En tegelijkertijd weet ik dat dit afscheid er een uit duizenden is.
Een bijzondere vrouw
Onze laatste afspraak sluiten we af met een dikke knuffel. Haar afscheid verloopt volledig naar wens. Het was uniek, persoonlijk, perfect passend en volledig anders dan anders. Hettie liet zich geen woorden in haar mond leggen, maar ik weet zeker dat ze dit met mij eens zou zijn geweest!
Voor Hettie, een bijzondere vrouw.
