Dit past
bij Theo

'Ella' zie ik op mijn telefoon oplichten. Ik neem op en het is even stil aan de andere kant van de lijn. Ik begrijp meteen dat het verkeerde boel is. "Theo is dood." Mijn hart zinkt in mijn schoenen. “Ella, ik kom eraan”, breng ik uit voordat een snik mijn stem breekt. Uitvaartverzorger Monique Maurik vertelt over het onvergetelijke afscheid van goede vriend Theo.

Theo was 57 jaar. Fervent golfer, zwemmer, wandelaar, trotse vader van twee prachtige kinderen en met zijn optimisme en gezelligheid geliefd bij velen. Na een wintersport in Oostenrijk belandt hij op de intensive care met zware ademhalingsproblemen. Even leek het er op dat hij er weer bovenop zou komen, maar ineens was het foute boel. Nog dezelfde dag overlijdt hij. We zijn in shock. Het coronavirus is zo onvoorspelbaar als het leven zelf.

Wat past bij Theo?

Ik zit bij mijn vriendin Ella, op afstand, in de tuin. We bieden elkaar troost terwijl we bedenken hoe we het afscheid van Theo kunnen regelen. Ella denkt aan de aula van het dichtstbijzijnde crematorium. Ik denk liever nog even door. “We halen hem eerst naar huis”, besluit ik resoluut. We zetten een mooie tent in de tuin waar we Theo opbaren, na drie dagen, als het virus helemaal weg is. 

Het idee is geboren 

Ella heeft een riante tuin, met een zijpad langs het huis. “Ella, waarom vragen we niet iedereen om langs de tuin te rijden en zo afscheid van Theo te nemen, vanuit de auto? Ella schudt haar hoofd. “Nee, dat vind ik niks. Veel te belastend voor de buren.” “Maar”, voegt ze er aan toe, “dat idee met auto’s vind ik wel wat …” 

Een ‘drive through’-condoleance 

Het idee van een ‘drive through’-condoleance is geboren. Maar waar? We hebben de mazzel dat we in een grote vriendengroep zitten met veel connecties. “Wat denk je van de golfbaan? Een van Theo’s favoriete plekken!”, zeg ik ineens. “Alles is nu toch dicht.” Naast akkoord van de golfbaan krijgen we al snel akkoord van de gemeente om een ‘drive through’-condoleance te organiseren op het parkeerterrein van de golfbaan. 

Samen toeteren

Theo stond middenin het Rotterdamse leven. Net voor zijn overlijden was een van zijn vrienden bezig met het project ‘Samen toeteren, samen sterk’, om elkaar te steunen in coronatijd. Hiervoor riep hij alle schepen in de Rotterdamse haven op om hun scheepstoeter te laten horen, om iedereen een hart onder de riem te steken. Dat stond gepland op woensdag 8 april. Laat dat nou net de dag van Theo’s uitvaart zijn...

Wát een moment 

De lucht is strakblauw als we net voor 12 uur met de rouwstoet langzaam de Erasmusbrug oprijden. Ella en de kinderen zitten in de eerste auto met Theo. Precies om 12 uur barst het getoeter op het water los. Harder, groter, intenser dan ik ooit had kunnen bedenken. Het is een waar spektakel. Ella en de kinderen staan versteld, ik had dit als een verrassing voor ze gehouden. Het zou slechts 30 seconden duren, maar het toeteren gaat maar door. We stappen uit. Iedereen kijkt, voelt, deelt. Wát een moment. Het mondt uit in een onvergetelijk eerbetoon voor Theo.  

Een lange stoet auto’s

Ik loop langzaam een stukje voor de rouwauto uit. Ik maak me heel even zorgen over het feit dat we de brug zolang bezet houden, maar niemand lijkt dit erg te vinden. Iedereen is in het moment. Vol begrip. Als we even later bij het golfterrein aankomen, vallen we in de andere verbazing. De hele provinciale weg staat binnen no time vol met honderden auto’s, van Kapelle tot Krimpen, allemaal voor Theo. Dit had ik gehoopt, maar nooit durven dromen.

Een hand op het hart

De auto’s draaien één voor één langzaam om de kist heen. Ik pak uit iedere auto een bloem aan die ik direct op de kist leg. Ella staat naast de kist en kijkt iedereen in de ogen aan terwijl ze haar een warme groet geven. Had ze dit ook zo ervaren in de aula? Ik denk het niet. Is een ware blik in de ogen, een hand op het hart, meer waard dan een afstandelijke handdruk? Ik ben er op dit moment van overtuigd. 

Blijf dicht bij jezelf

Dit paste echt bij Theo. Een uitvaart zoals hij in het leven stond. Intens, luid, warm, groots. Maar ook sereen en met enorm veel liefde. Liefde die Ella en de kinderen voor altijd zullen voelen.