Een omhelzing
voor altijd

Een ontzettend lieve vrouw doet de deur open van haar appartementje. Ze is klein van stuk, maar de kracht straalt van haar af. Een mooie glimlach siert haar gezicht. Ik krijg een warme kop thee van haar en ze laat me een prachtige foto van haar Wim zien. Haar blik verzacht. Ze waren 54 jaar getrouwd geweest, 54 jaar van liefde, zorg en trouw.” Uitvaartverzorger Danielle van der Steen vertelt over de bijzondere uitvaart van Wim. 

Wim had zijn Emmy altijd op handen gedragen. Ze was zijn koningin. Toen Wim wist dat zijn einde eraan kwam, bespraken ze samen zijn afscheid. “Hij had geen grootse wensen”, deelt Emmy met mij. “Hij wilde geen poespas, geen overdaad.” Maar er was één ding wat hij wel heel graag wilde: opgebaard worden in zijn nette zwarte pak, met de trouwjurk van zijn geliefde Emmy in de kist.

We halen de jurk tevoorschijn

Op het aanrecht staat een grote, oude doos. “Zit daar uw jurk in?” vraag ik Emmy. Ze knikt. “Heeft u hem na uw huwelijk nog weleens aan gehad of gezien?” “Nee,” zegt ze zachtjes. Voorzichtig openen we de doos en we halen de jurk tevoorschijn. Samen houden we de jurk voor haar omhoog. De tijd heeft zijn sporen nagelaten. De stof is niet meer stralend wit en voelt niet zo soepel meer als vroeger. Maar de herinnering, de emotie die erin zat, is onverminderd sterk. 

We schenken nog een kopje thee in en bekijken samen een fotoalbum met oude foto’s. Een jonge Emmy in haar witte trouwjurk. Haar Wim trots naast haar, in zijn strakke pak. Haar ogen lichten op, vol tedere herinneringen.

Een prachtig beeld 

Later die dag doen mijn collega’s de laatste verzorging en kleden Wim netjes aan. Ze leggen de trouwjurk half over hem heen, met zijn handen om haar ‘middel’. Alsof hij haar nog steeds vasthoudt, zoals hij al die jaren heeft gedaan. Voor altijd. Het is een prachtig beeld.

Het voelt als liefde

Emmy twijfelt. Ze had eigenlijk besloten dat ze haar man niet meer wilde zien. Ze vond het eng. Maar als ik haar vertel hoe prachtig hij in zijn kist ligt, kan ze haar nieuwsgierigheid toch niet onderdrukken. Voorzichtig loopt ze de kamer binnen. Haar ogen vullen zich met tranen van liefde. Wim heeft haar jurk om zich heen, in een innige omhelzing die de tijd trotseert. Het voelt juist. Het voelt als liefde.

Op haar eigen manier

Vanaf dat moment bezoekt ze hem elke dag tot aan de uitvaart. Urenlang zit ze naast hem in de 24-uurskamer waar hij ligt opgebaard. Ze praat tegen hem en haalt herinneringen op. Zo neemt ze de dagen voor de uitvaart afscheid op haar eigen persoonlijke manier.

Zo had hij het bedoeld

De uitvaart zelf is een weerspiegeling van hun leven samen: vol liefde, vol warmte, met muziek waar ze allebei van hielden. De familie en vrienden lachen om herinneringen, pinken een traan weg bij mooie woorden en steunen elkaar. Ik weet zeker dat Wim zijn afscheid zo bedoeld had. 

Haar ‘Wimmie’

Ik hou contact met Emmy na deze dag. En elke keer dat we elkaar spreken, vertelt ze over haar ‘Wimmie’ - met dezelfde liefde en zachtheid in haar stem. Zo merk ik dat hij bij haar blijft, in haar verhalen, in haar hart.

De cirkel is rond

Twee jaar later krijg ik opnieuw een telefoontje. Emmy is overleden. En ik mag ook haar uitvaart begeleiden. Nu is het aan haar om herenigd te worden met haar Wimmie. En hoewel afscheid nemen altijd verdrietig is, voelt dit moment goed. De cirkel is rond. Twee mensen, voor altijd samen. Precies zoals ze aan elkaar hadden beloofd.