Hier voel ik
me thuis

Meneer Feeder is al langere tijd ziek. Hij weet dat hij niet lang meer heeft. Daarom denkt hij nu aan zijn vrouw. Het paar heeft vooral elkaar en hij wil zo graag dat het afscheid ‘gewoon goed’ is. Uitvaartverzorger Berendjan Endedijk vertelt over dit bijzondere afscheid. 

Als ik meneer Feeder voor het eerst spreek, merk ik dat hij vooral bang is dat de uitvaart ongemakkelijk wordt. Beklemmend. Hij ziet een veel te grote kerk voor zich met een handjevol mensen. Een aula waarin zijn vrouw zich vooral alleen en ongemakkelijk voelt. Dat wil hij koste wat het kost voorkomen, voor haar. 

Open en eerlijk

Ik heb een open en eerlijk gesprek met het echtpaar en ik begrijp steeds beter waar deze emoties vandaan komen. Het stel heeft alleen elkaar, er zijn geen kinderen en het contact met de familie verloopt helaas stroef. ‘Waar voel jij je dan het fijnst?’ vraag ik aan meneer Feeder. Meneer Feeder lijkt even verbaasd. ‘Ik? Maar het gaat toch niet om mij?’ is zijn reactie. ‘Ik ben er zometeen niet meer.’

Het gaat juist wel om hem, leg ik uit. Want daar waar hij zich fijn voelt, dat is de plek waar ook mevrouw Feeder zich goed zal voelen

Gewoon thuis

Na even nadenken zegt meneer Feeder: ‘Nou, gewoon hier. Thuis, in onze tuinkamer. Daar voel ik me het fijnst.’ ‘Dan houden we daar het afscheid’, zeg ik vastbesloten. Geen onpersoonlijke aula met galmende muren. Geen praatje van de dominee in een halflege kerk. Het stel moet heel even wennen aan het idee om af te stappen van de standaard gebruiken, maar is dan helemaal om. Ze maken zich niet langer zorgen. Meneer Feeder besluit dat hij ook opgebaard wil worden in de tuinkamer. 

Samen en dichtbij

Na zijn overlijden volgen een paar bijzondere dagen met mevrouw Feeder. Haar man ligt prachtig opgebaard in de zonnige serre met dagelijks verse bloemen. Ik kom iedere dag even langs om te kijken hoe het gaat. 

Prachtig levensverhaal

Op de dag van het afscheid zit mevrouw Feeder in een intieme kring met een groep mensen die dichtbij haar staan. De dominee zit ook in de kring en vertelt een prachtig levensverhaal. Daarna vertrekken we allemaal, samen met meneer Feeder, in de uitvaartbus naar het crematorium. We rijden in de winterse vrieskou tussen de rietvelden door. De lage zon tovert het landschap om in een werkelijk sprookjesachtig plaatje. 

Warme maal

Na de begrafenis rijden we allemaal terug naar het huis van meneer en mevrouw Feeder. We genieten in de gezellige tuinkamer van een heerlijke, warme maaltijd die mevrouw Feeder de avond ervoor ontdooid heeft. Ze glimlacht. ‘Deze jachtschotel heeft mijn man nog gemaakt voordat hij overleed. Speciaal voor ons.’ 

Hier voelde haar man zich thuis. En hier kan zijn vrouw écht afscheid van hem nemen.