“Als ik er niet meer ben, kom ik op je schouder zitten en leef ik met je mee.” Dat zei de vader van Jeannette (55) altijd tegen haar. Haar reactie? “Dan laat ik een zeilboot op mijn schouder tatoeëren, dan kun je comfortabel met mij meevaren.”  

Zeilen op zee was hun gezamenlijke passie. “Als een boot achter de horizon verdwijnt, dan zie je hem niet meer. Maar hij is niet weg. Dat is ook zo met mensen die zijn overleden. Ze zijn niet weg, want ze zijn nog steeds bij ons. Dat is onze overtuiging. Die gedachte biedt mij troost.”
 

Jan werd 83 jaar. Kort na zijn overlijden liet ze de tatoeage zetten. “Het voelt echt alsof hij nog bij mij is. Daarom wilde ik mijn verhaal graag delen voor November 2 Remember. Voor mensen die het moeilijk vinden om met verlies om te gaan. Misschien inspireer ik iemand om ook iets tasbaars van een dierbare met zich mee te dragen”, vertelt Jeannette.

Speciaal voor het jaarlijkse November 2 Remember maakte zangeres DO een lied. Over het vinden van troost na het verlies van een dierbare. Ze liet zich onder andere inspireren door het verhaal van Jeannette. “Als ik dat nummer hoor, zal ik altijd aan mijn vader denken. Dat vind ik heel fijn. Sowieso denk je bij bepaalde muziek aan mensen die je hebt verloren. Dat gaat nooit meer weg. En dat is ook mooi.”

Al vrij jong kreeg ze te maken met de dood. “Mijn ouders waren regelmatig weg. Maar mijn oma en hond waren er altijd voor mij. Ze overleden allebei in dezelfde week. Ik wist niet hoe ik ermee moest omgaan. Toen bedacht ik dat ze op een andere manier bij me zijn en voor mij zorgen. En dat doe ik dus ook met mijn vader. Soms doe ik iets waarbij ik wilde dat hij of mijn moeder erbij was. Maar dan vertel ik mezelf dat ze er op een andere manier bij zijn, ook al zie ik ze niet meer. Ik hoop dat ik iemand inspireer om niet te blijven hangen in gemis en verdriet. Misschien wordt met mijn denkwijze het dragen van verdriet makkelijker.” 

Zo voelde het na het behalen van haar vaarbewijs tijdens de eerste tocht op zee alsof haar vader erbij was. “Er waren best wel hoge golven, maar ik reageerde zo intuïtief op bepaalde dingen. Het gaf mij het gevoel dat hij me hielp. Dat biedt mij troost. Net als samen herinneringen ophalen. Dat biedt gezamenlijke troost. De dood hoort nu eenmaal bij het leven. Als je er niet over kunt praten, dan moet je je verdriet binnenhouden. Dat lijkt me vreselijk. Het is fijn om je verhaal met mensen te kunnen delen. Dat geeft verbinding. En als je aan overleden mensen denkt, dan betekent het dat ze nog bij je zijn.”